Wenus - Śmierć Planety 2020 Lektor PL FILM DOKUMENTALNY
♦️Tytuł Filmu: Venus - Death of a Planet / Wenus - Śmierć Planety
♦️Gatunek Filmu: Dokumentalny
♦️Kraj Produkcji: USA
♦️Data Premiery: 2020
♦️Czas Trwania Filmu: 49 min
♦️Reżyseria: David Sky Brody
Wenus to planeta będąca najbliższą sąsiadką Ziemi. Miliardy lat temu mogło znajdować się na niej życie. Obecnie jej skalista powierzchnia spowita jest gęstą, toksyczną atmosferą. Twórcy dokumentu przybliżaj� .
- I
Planeta Wenus – Gwiazda Zaranna (Jutrzenka [Aurora], Stella Matutina), Gwiazda Wieczorna (Hesperos, Fosforos [Lucifer])Nie obchodzi mnie Fortuna, czemu więc mnie odrzucasz;Nie mogąc pozbawić mnie łaski wolnej natury,Nie możesz zamknąć okien nieba przede mną,Przez które Jutrzenka ukazuje swe rozjaśnione oblicze, gdy patrzysz z góry;Nie możesz śledzić śladu moich stóp bez przerwyPośród lasów i trawników, żywy strumień, w wieczórNajdrobniejszych włókien naprężenie, niechaj ukojone będą moje nerwyI tak swą zabawkę, niczym duże dziecko porzuciłeś:Nie z fantazji, rozumu i cnoty odarty jednak, takiego mnie strąciłeś.„Twierdza indolencji” – Pieśń II, 3 Zwrotka (1748) [1], James Thomson (1700–1748) [2]
https://youtu.be/jwzS7p69h4ohttps://youtu.be/-H3SXh1CFPQLucyferLucyfer jako postać z mitologi rzymskiej, jest związany z planetą Wenus. Pierwotnie, był on przedstawiany jako syn Aurory (Jutrzenki) [3]. Po przyswojeniu go przez chrześcijaństwo, został uznany za tożsamego z Szatanem. Wprawdzie już w Starym Testamencie wspomniano o „Synu Jutrzenki”, lecz jeszcze nie jako o Lucyferze. Imię to tradycja chrześcijańska nadała Szatanowi w dopiero okresie patrystycznym. Pochodzi ono z „Satyry na śmierć tyrana” z Księgi Izajasza:
„Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący, Synu Jutrzenki? Jakże runąłeś na ziemię, ty, który podbijałeś narody?” Iz 14.12
Pierwotnie imię główngo zbuntowanego archanioła w hebrajskim tekście brzmi הֵילֵל (Hillel). Jako Lucyfer (Niosący Światło, Gwiazda Zaranna, ) pierwszy raz pojawia się na stronach Wulgaty [4], później w protestanckiej Biblii króla Jakuba [5]. Katullus (ok. 84–ok. 54 p.n.e.) [6] wspomina również o Noctiferze (Zwiastunie Nocy); Hesperos, brat Fosforosa (początkowo odrębne bóstwo) uosabiał planetę Wenus, gdy była widoczna nad horyzontem po zachodzie Słońca.
Etymologia wg. mitologii rzymskiejNiosący Światło, syn Aurory [3] i Kefalosa [7], ojciec Keyksa [8], był personifikacją zwiastuna świtu oraz nocy, mężczyzną z pochodnią. Odpowiednikiem łacińskiego Lucyfera, w mitologii greckiej był Fosforos [9]. Jego postać była wykorzystywana zarówno w kontekście astronomicznym, jak i w prozie oraz wierszach. Aurora, matka Lucyfera, była kojarzona z: grecką Hemerą [10] (Eos [11]), Uszas [12] sanskrytu wedyjskiego i bałtyjską Ausrine [13]. Wszystkie cztery nazwy są pochodnymi języka praindoeuropejskiego [14]. Pragermańskia [15] * Austro, * Ostara, jak i staroangielskia [16] bogini wiosny *Ēastre posłużyły do zrekonstruowania *H₂éwsōs lub *Hₐéusōs („świt”), archetypu imienia bogini świtu w mitologii praindoeuropejskiej [17].
Ostara ['o:stara] niemieckich rodzimowierców, jest imieniem utworzonym z legend germańskich przez Jacoba Grimma (1785–1863) [18]. Jako źródło Grimm podaje anglosaskiego mnicha, prezbitera i historyka kościoła Bedę Czcigodnego (672 lub 673–735) [19], który pierwszy określił nazwę Wielkanoc, jako pochodną od germańskiej bogini wiosny Easter [20].
Imię to posłużyło Jörgowi Lanz von Liebenfelsowi (1874–1954) [21] za tytuł czasopisma
„Ostara” [22]. Austriacki zakonnik, antropolog amator, publikował w nim antysemickie i volkistowskie [23] teorie. Był on uczeniem Guido von Lista (1848–1919) [24], prekursora idei będących okultystycznymi źródłami narodowego socjalizmu.
Gajusz Juliusz Hygin (ok. 64 p.n.e.–ok. 17 n.e.) [25] tak pisał o planecie Wenus:
„Czwarta gwiazda to Wenus, zwana też Lucyfer. Niektórzy twierdzą, że należy ona do Junony [26].
Nazywa się ją również Hesperos. Wydaje się, że jest największą ze wszystkich gwiazd. Jak niektórzy twierdzą, syn Aurory i Kefalosa przewyższał niejednego pięknem, i dlatego rywalizował nawet z Wenus [27].
Z tej to przyczyny – jak mówi Eratostenes (276 p.n.e.–194 p.n.e.) [28] –
zwie się ją zarówno gwiazdą Wenus, jak i Lucyfer (Hesperos).” Owidiusz (43 p.n.e.–17 lub 18 n.e.) [29] w swym epickim poemacie
„Metamorfozy”, [30] opisuje Lucyfera jako porządkującego niebioskłon:
„Aurora, czujna w czerwieniejącym brzasku, otworzyła na oścież swoje szkarłatne drzwi i wypełnione różami sale. Stelle wzbiły się w powietrze, wedle zasad ustalonych przez Lucyfera, który opuścił swoją przystań ostatni”.Owidiusz, pisząc o Fosforosie (Hesperosie) jako inkarnacji Gwiazdy Wieczornej, czyni go ojcem drugiego syna, Daedaliona [31] (brat Keyksa). Serwiusz (gramatyk) (IV/V w. n.e.) [32] – podobnie jak i Gajusz Juliusz Hygin (ok. 64 p.n.e.–ok. 17 n.e.) [33] – uważa, iż jest on tożsamy z Hesperosem.
W rzymskim okresie klasycznym, Lucyfer nie był zwykle uważany za jedno z bóstw, i zapewne dlatego – jeśli w ogóle – z tego czasu, zachowało się na jego temat bardzo mało przekazów.
Planeta Wenus była jednak uosabiana przez poetów – podobnie jak i pozostałe ciała niebieskie – z innymi bóstwami. Jak pisze Cyceron (106 p.n.e.–43 p.n.e.) [34] w
„Stellae Errantes” (
„Wędrówka gwiazd” ) [35]:
„Mówisz, że Słońce i Księżyc są bóstwami; dla Greków pierwszy jest Apollem [36], a drugi Dianą [37]. Ale jeśli Luna (Księżyc) jest boginią, to Lucyfer (Gwiazda Poranna) oraz Wędrujące Gwiazdy (Stellae Errantes), jak i Gwiazdy Stałe (Stellae Inerrantes) również.”Planeta Wenus, w starożytnych mitologiach Bliskiego Wschodu; motyw upadku z nieba Motyw niebiańskiego bytu, który podąża do najwyższego punktu na niebie, by zostać zrzuconym do podziemia, ma swoje początki w ruchu planety Wenus, Gwiazdy Porannej.
Sumeryjska bogini Inanna [38] (babilońska i mezopotańska Isztar,) jest związana z Wenus; nieustanny cykl planety, przypomina mroczną wędrówkę Isztar w krainie zmarłych przedstawioną w mitach o Inannie, ogrodniku Shukaletudzie [39] i jej zejściu do świata podziemnego [40].
Podobny przekaz jest obecny w akadyjskim micie o Etanie [41]:
„Blask gwiazdy porannej, która przyćmiewa wszystkie inne gwiazdy, ale nie jest widziana w nocy, mógł łatwo doprowadzić do powstania mitu, takiego jak opowiadano o Etanie i Zu. Kierowała nim pycha, gdy chciał zająć miejsce najwyższego z gwiezdnych bóstw na północnej górze bogów. Lecz został zrzucony przez najwyższego władcę babilońskiego Olimpu”.„The Jewish Encyclopedia” [42]
Warto też zobaczyć na stronie:
transportlublin.com , warto było ?
- Która porzuca towarzysza młodości i zapomina o przymierzu ze swym Bogiem.
- Nice, pozdrawiam
- Witaj Lauro ściskam cieplutko 😊 i dziękuję za tyle filmów ,po całym dniu pracy teraz czas na relax.
- Witaj miło Cię widzieć i takie szaleństwo, aż 2 filmy. Dziękuję.